Ergens in dec werd ik benaderd door Stefan of ik mee wilde werken aan een podcast. Of ik mijn verhaal wilde delen over wat PTSS betekent voor een gezin.
JA! Dat wilde ik heel graag. Ik had zó de behoefte om gehoord en gezien te worden.
Alleen, hoe dan..? Het is zo kwetsbaar en gevoelig. Daar hebben we thuis veel over gepraat Maar beide waren we blij dat er aandacht voor ons, mijn, verhaal was.
Ik heb veel met Stefan gebeld, geappt, zorgen uitgesproken en hij stelde me gerust. Wíj hadden de regie beloofde hij.
Uiteindelijk was het in januari zover.
Het was een warm welkom, we hebben de hele middag gepraat. Het voelde veilig en vertrouwd, het was gezellig en voelde me écht gehoord en gezien. Stefan wist de juiste, directe en kwetsbare vragen te stellen.
Toen was het wachten op het eindresultaat. Ik ben ontzettend dankbaar en trots op de podcast. De reacties zijn hartverwarmend. Uit allerlei hoeken, bekenden maar ook heel veel onbekenden. Het voelt ontzettend goed om dit te delen en herkenning te krijgen van lotgenoten. Bijna therapeutisch.
Het is tevens een soort van document voor onze kinderen.
Samenvattend in 1 woord: dankbaar! Dank je wel Stefan voor deze kans 🙏🏽
